unuttu onları yaşam
var olmayan dünyalarında babaları yitik bahar
başlarında kendi/ni okşayan elleri
yüzlerinden silinmeyen taze ölüm izleriyle
yalnızlığın uzayan gölgesinde
düş ağacının fırtınada dökülen son yaprağını arıyorlar

cennet düşlerini çalan
cehennem ateşi

acılar avcılar gibi acımasızca gelirken üstlerine
bakışın karanlığında
varlığın yokluğunu bulmak ne acı

bir bebeğin saydam kırılganlığındalar hâlâ
ölümün gelgitlerindeki girdapta
tutsak bir kuş gibi çırpınırken acıyla
durmaksızın geceye koşmaktan yorgun
tek melânkoliyle sırdaş
duvarda asılı mülteci takvimlerinde
hep bir hiçliği buluyorlar
ve
ceplerinde birikmiş mendilleriyle
tuzlu su ile yıkıyorlar yaralarını

geçmişi kafese kapatmak mümkün değil
mümkün değil bu barut yanıklarının geçmesi
gece fısıltılarını yaşamlarına yollayan
o bağnaz dilleri asla unutmayacaklar!...



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.