Sen yoksun,
Dağlar dayanmıyor isyanıma

Sen yoksun,
geceler ayaz
Gözlerim uykusuz
Sen yoksun,
Dallar yapraksız, kuşlar yuvasız
Hayaller umutsuz
Gülüşler puslu resimlerde kaldı.
Kanıyorum görmüyor musun
Güller rengini kanımdan alır

Sen yoksun,
Bak! Ağlıyor şiirler,
Hıçkırıkla dolu kelimeler

Sen yoksun,
Ellerimi şimdi kim tutacak
Ki bu eller senin hasretinden nasır tutmuş.
Gelmeyeceğini bile bile
Gözlerim boş yere kapıya bakacak
Sesini arayacak sessiz odam
Hayaline dalıp gittiğimde
Ben uyandıracak o öksüz yalnızlığım
Issız gecelerde anılara sarılıp uyuyacağım

Sen yoksun,
beni kimse hatırlamayacak
Gözlerime senin baktığın kadar
Hiç kimse bakmayacak
Hani birbirimizi bakışımızda bulduğumuz gibi

Sen yoksun,
Şiirler yalnızca sensizliği anlatacak
Gözlerimde yaşlar hiç kurumayacak
Dalgalar sahile boğulmuş sevdalarımı vuracak
Sen yoksun, aslında güneş hiç doğmayacak
Gönlüme sabah sadece karanlığı anlatacak

Sen yoksun, yara almış gençliğim
Senin yokluğunda solacak
Varlığınla hayat bulan sevgilerim
Gidişinle aç kurtlara yem olacak
Tütsün artık yalnız evimde duman desem de
Ne yazık, ateşler firak yağmuruyla sönecek

Sen yoksun,
Sana benzeyen, sen gibi kokan
Tüm güzel çiçekler solacak

Sen yoksun,
Yokluğun bu adamın eceli olacak
Günahı tek seni anlatmak olan şarkılar susacak
Ruhu felç olmuş büyük aşklar
Kumlarda ayak izlerin gibi yok olacak!

Ve sen yoksun;
Bu şehir ve bu hırçın deniz
Gittiğin gün gibi soğuk olacak

Hüseyin Özbay