Sessiz bir intihar benimkisi
Hayatın uçurumundan
Kendini umutsuzluğa bırakmak,
Yılların öfkesiyle soluklanan
Ölümü, ağır ağır yaşayarak
Eceli bir nefes gibi
ciğerlerinde hissederek,
Ruhuma pranga vurarak
Darağacının gölgesinde yüreği solarak,
Yaşamak!...

Zindan karası umutlarım
Yüreğimde barınan korkularım
Delik deşik sevdalarım
Düşüp kalkarak yürüyen
kanadı kırık bir kuş gibiyim

Bir zamanlar koşardım ben
Çınarların gölgesinde
ayrılığın zincirleri vuslatımı demirlerken
yoruldum sanarken çaresizliğim
yüzüme vuruyor şimdi
gurbet martıları gibi yüzü koyun uzanmış hasretim
sarhoş tebessümüm yüzümde kanarken
ben ağlayamam, ben ağlamam ,
tanır beni hıçkırıkla karışık kahkahalar
yenilginin tutsağıyım
galibiyetlerin yetim çocuğuyum
bir mirasyediyim mutluluğun
ellerim soğuktur,uyarırım seni
donarsın dokunma istersen
belki bir kadın elinin sıcaklığını
avucumda hissetmediğim için

korkardım yalnızlıktan
suskunluğumun nedeni diye
ölümün kızıl gölgesinde
serinliyorum şimdi
ve hayat masmavi bir rüya
ben kabusum aşkın
gözlerimin renginde bulut gibidir özlem
nereye baksam yağmurun izini taşır.
Ve sen; en güzel hayalim
Ellerin bahçesinde açacaksın
Ve ben, seni göz yaşlarımla sulayacağım
Ölümün kollarında açan çiçek misali
Sessiz bir intihar benimkisi
Hayatın uçurumundan
Kendini umutsuzluğa bırakmak!!





Hüseyin Özbay