Masallarımın en güzel yerinden çıkarıp aldım seni gönlüme
Şiirlerimin en güzel yerinde gördüm
Bana aşkla bakan gözlerini
En acı duyularımdan çıkardım seni sevmenin cesaret gerektirdiğini
Rüzgârda kalınca anladım aşktan büyük bir fırtınanın insanı yıkamayacağını
Yağmurda ıslanınca anladım hayatın bir yağmur damlası gibi kayıp gittiğini
Ve ben seni sevince anladım sevmenin sevgiliden gerçekten bağımsız olduğunu
Hayatta en zor kararların seninle kolaylaştığını bilmezdim
Ben her sonbaharda böyle üzülmezdim
Sen benim avuçlarıma konan kar taneleri gibisin
O kadar değerli o kadar önemlisin ki gittiğinde asla geri gelmiyorsun
Ve her sonbaharda yağmura dönüp kıymet bilmeyen yüreklere gidiyorsun
Savruldukça savruluyorsun işte
Her mevsimde başka iklimlere
Her mevsimde değişiyor yüreğin
Her mevsimde unutuyorsun kendini
Sen her mevsimde kışları yaşıyorsun ama
Ardından baharı getiriyorsun
Bense öyle bir ateşle yanıyorum ki
Öyle kışlar yaşıyorum ki
Baharı çoktan unuttum
Öyle bir kış yaşıyorum ki
Arkasından asla bahar gelmiyor
Unuttum çiçeklerin sebepsiz açtığını
Şimdi yanımda kalemim ve kâğıdımla tek başıma kaldım
Ne geceler ne de gündüzler
Çare oluyor dertlerime
Ben yine ağlıyorum ve ben yine seviyorum
Sense çoktan unutmuşsundur benim sevgimi
Ben yine yalnızım ben yine sevdalıyım
Benim güneşim çoktan battı
Yalnız gecelerimde şiirlerime seni yazıyorum
Dayandığı yara kadar senin için ağlatacağım bu yüreğimi
Senin için ölsün hiç fark etmez
Sen başka mevsimleri yaşarken zaten sıcaklığını yitirdim ve uçurumlara karıştım
Sadece hayalim belki de şimdi
Bedenim ve ruhum ayrılmış sessizce
Ben yokum işte artık
Sadece şiirlerim kaldı benliğimden geriye
Bir de gözyaşlarım
Biriktirdim sana veriyorum
Her yağmur yağdığında hatırla beni
Ve bil ki her yağmurda seni baharlara hazırlıyorum
Her yağmurda ben beni yine yine bir kez daha kaybediyorum
Buna dayanamasam da avuçlarından kayıp gidiyorum
Bir dağ misali büyüktü sana olan sevgim
Şimdi ne dağ kaldı yeryüzünde ne de sevgi kaldı yüreğimde
Öyle bir boşluğa ittin ki beni
Tükendim uğruna her şeyimi vermekten
Yüreğimde bir yerlerde her yattığımda sızlatıyorsun kalbimi
Bu kadar acıyı boşuna mı çekmişim
Böyle ölürcesine
Boşuna mı yanmışım
Şimdi yokluğumla baş başa yok oluyorum her geçen gün
Kimse bilmese de kimse göremese de gözlerimdeki acıyı
Ben her gözyaşımda kalbime saplanmış bir hançeri çıkarıyorum
Ve bir gün düşüp kalacağımdan korkuyorum
Ölüyorum belki de artık
Sessizce bir köşede tükenip gideceğim biliyorum
Ama hiçbir korkum yok aşktan
Tekrar gelsem dünyaya ben yine aynı acıları yaşamayı seçerdim
Bu acılar öldürüyor işte beni
Bu hatıralar mahvediyor yüreğimi
Ben yokum artık
Senin unutmaktan dönüyorum
Yorgunum çok yorgunum
Belki elimde verdiğin güllerin dikenleri
Gözlerimde yenilmişliğin çaresizliği
Ve belki de ben çoktan hayata kapadım senin o çok sevdiğin yaşlı gözlerimi
Şimdi başımda toplanmış bir kalabalık
Kulağımda ayak sesleri
Sen başucumda ağlıyorsun
Gözyaşların ıslatıyor gözlerimi
Ve son kez kulağıma eğilip söylüyorsun sevdiğini
Ama ne yazık ki çok geç artık
Ben çoktan kaybettim güneşimi
Ve asla geri kazanamayacağım
Üstümde beyaz bir kefen örtülü
Ben başkalarının kollarında yavaş yavaş
Mezarıma taşınıyorum
Son kez gözlerini görüp her şeyi bitiriyorum
BİR GÜN GÖÇÜP GİDECEKTİM
HAYATIMI GÖZLERİNDE GEÇİRECEKTİM
İÇİMDE GEÇ KALMIŞLIĞIN ACISI
VE BEN ŞİMDİ PİŞMANLIĞIMI NASIL GİDERECEKTİM
Mezar taşında da sevdiğim
Sana son sözlerimi bıraktım
Bir gün yolun düşerse buralara
Gözyaşlarınla sula kalbimdeki güllerini
Ve asla unutma yalnızlığın insanı mahvettiğini