Mevsimlere küstüm ben
Aylardan Haziran’a...



Ne zaman alışmak istesem Haziran sıcağına
Bir parça uzaklaşmak istesem kederlerden
Eylül bulutu düşer Haziran’ın tam ortasına
Salkım saçak cemrelerden
Sokaklarıma yağmur yağar
Sele kapılırım
Henüz bahçıvan görmemiş çocuk bahçeme
Hazan kokusu eser Eylül’ün
Üşürüm
Aklımda mevsimler ötesi koca çınar
Kanadı kırılan kırlangıçlar
Yurtsuz kalan kuşlar
Peşin öderim çocukluğumun düşlerini


Ne zaman sığınmak istesem bir çınarın gölgesine
Yollara düşerim bazı akşamların kuytularında
Her adım bir boşluğa denk gelir
Uzun uzun karanlığa dalar buğulu gözlerim
Ve zaman gecikmişi gösterir
İçimde köşe kapmacalar
Dilimde gizli bir düğüm
Fikrimse tarumar
Eylül’dür beni böyle mantıksız kılan


Ne zaman sarılmak istesem bir çınar ağacına
Annemin ellerinden kurtularak
İmgelerim firar eder
Çığlığımı yutarım
Kararan incilerde ararım ışığını
Dibe vururum
Bir Eylül çalınır Başkent’in Haziran’ında
Nihaventten
Ben susumayı öğrenirim
Korkarım
Annem duyarsa ağlar diye
Üşüdüğümü...