Giderken ben,
Yüzün asıldı ani bir intiharla,
Dilsiz ağıtlar yaktı sonra canın,
Kendi içinde çığlık çığlığa,
Bir cehennem gibi yandın..
Ve ardından terketti yanağını gözyaşların.
Gitti onlar da biliyorum,
Artık tamamen yalnızsın..

Yarsızsın,
Ve tedavisi mümkün olmayan yerlerinden yaralısın..
Üzgünüm,
Gitmek istemezdim senden.
Yemin ederim,
Adımlarımı yavaşlatmaya çalıştım,
Çalıştım da başaramadın bir türlü,
Yenemedim kör olası bir gururu,
Kalamadım yanında,
Kanamadım..
Bir de,
Elveda veya hoşçakal kelimeleri çıkmadı ya dudağımdan,
Son kez sustum ya sana haksızca,
Öksüz ve yetim kaldı kulakların,
Bir veda cümlesi bile duyamadın ağzımdan..

Gitmek istemezdim,
Özür dilerim..
Biliyor musun?
Defalarca terkedildim ben,
Defalarca baktım gidenin arkasından acıyla,
Ağlayamadım,
Islatamadım yağmur olup yanaklarımı..
Belki de bin birikmişliğimin intikamıydı bu;
Saçmaydı, bencilce ya da
Ama intikamımı aldım sonuçta..
Sevdin,
Mazlum oldun.
Kaldın,
Ahını aldım,
Bütün bunlar aheste aheste çıkacak bir gün benden,
Çıkacak canım..

Giden oldum,
Kabul ediyorum.
Suçlusu benim bu aşkın,
En çokta bu yüzden zaten;
Derdin başından aşk’ın..

Ahmet Kastancı