Elde Kalanlar
“Uyan” diyor gaip den bir ses uyuma, uyan!
Bir yanı yaşamaksa ölüm değil mi bir yan?
Bak gelenler çırçıplak, giden anadan üryan.
-Her birisi bin eyvah, bin bir aman bıraktı,
-Ağlamıyorum çocuk, gözümü duman yaktı.

Konuşturmaz be çocuk, sus pus eder bu son mey
Ne “vah gençlik” dedirtir, ne “hey gidi günler hey”.
Gör ki; arkama baksam, hayat dedikleri şey,
-Yıldızları çalınmış bir asuman bıraktı.
-Ocağım külleniyor, gözümü duman yaktı.

Bak perdeler iniyor, akşam olmuş. Oy havar.
Takvim hazana kopmuş, saat vuslata beş var,
Bulutlar gam yüklenmiş, ufuklar duvar duvar,
-Sol yanıma hicrandan bin argüman bıraktı.
-Ateşi deşme çocuk, gözümü duman yaktı.

Kader gazel ol dedi dalımdan aralandım,
Gazele besteledi, tellere sıralandım,
“Miş” li geçmiş halime dil vurdu yaralandım.
-Kanayan hatırama derdi derman bıraktı,
-Ağlamıyorum çocuk, gözümü duman yaktı.

Ne gözde fer bıraktı ne derman dizimizde,
Üç beş kırık hatıra kanayan izimizde,
Yakamozlar oynaşan mavi denizimizde,
-Gemiler uğramayan köhne liman bıraktı,
-Çocuk ağlamıyorum, gözümü duman yaktı.

İşte böyle dağ yatar dert denince siğilde,
Son bir şey daha diyem çocuk biraz eğil de,
Düğün, dernek, toy kurup gülmek için değil de,
-Belki pişmanlık için az bir zaman bıraktı,
-Ağlamıyorum çocuk, gözümü duman yaktı.

Şefik Tiryaki