uçurumlarımız arttı
aramızdaki karanlığı
seslerimizle örtmüştük...

kayırılan bir rahatlıktı
yaman çöküşü yalanın geceye
gece bizim için
hayatın
gözlerimizin birbirleriyle tesadüfî
çakışmalarına koyduğu yasaktı...

yaşamaktan bıkkın bir hali vardı
ilk kez
kirpiklerimizdeki bahar çocuğu ağacın
sevmekten usanmamıştık
birbirimize olan uzaklığımızda
zaten hep böyleydik
bizden çok ağaca ağlamıştım...

gözyaşlarım sarı yapraklıydı
aylardan mayıs mıydı
şimdi tam anımsayamadım
ama hava yarı berrak
sular ılıktı
yüzlerde
acı bir kandırılmışlık
dalga dalga bir güleçlik
bense aynıydım
yeni mevsimin gelişine mutlu değil
ama
eski mevsimin gidişine hüzünlü...

yürek kuzgunu aldatmalarla geçti zamanlar
tuttuk bir de yaşamaya korktuğumuz
adsız aşkları yedeğimize almaya kalktık
saman alevini aratırcasına özendik
kuşların göğü çocukça paylaşmasına
biz aslında hiç biz olamadık
bir başkası da hiç bir başkası olamadı
ve hepimiz birleştik yalnızlıkta...


kağan işçen...