…dönüp durduğundan mıdır dünya
sürekli yıkılıyorum …


aç karına tokluğun resmine
aldanan düşlerde
beyinlerin masumiyeti
serseri fikirler kadar bayat

yeşile inat düşmekte olan
her yaprak sarısında
mutluluğa çalan rengini
kaybetti ruhum

gecede yalnızlık koklayan
şairane kelimelerde
kendini buldu
karanlığa kafa tutan feryat

özgür bedenlerin
esarete çirkince heveslenmesinde
benliğe mahkum oldu
kalbimin nuru kulluğum

sevgiliye dizilen simgeden
buz kokulu methiyelerde
çığlık oldu üstüme yıkılan
sağır bir heyhat

ayrılığı yazamayan
yalnızlıktan bezgin ellerde
aşkın en acı tablosuydu
soyut sanat

hüzne büyüme adını veren
doğuştan şaşkın aşklarda
varlığımın özünü sıkıca
saklıyor kıskanç çocukluğum

bir çocuğun korkudan
titreyen dizlerinde
çırpına çırpına
sıcaklığını yitirdi hayat


...dönüp durduğundan mıdır dünya
hep tek ayakta yakalanıyorum…