Devran.

Kapanır kapılar biter hayır, şer,
Dağ olsam ne çıkar? Beşerim beşer,
Üstüme gurubun gölgesi düşer,
--Anlarım bu devran, ben de malıyım,
--Güneş dağı aştı davranmalıyım.

Vesveseye kaldı umudun yeri,
Keşke sağnağında gün be gün eri,
Çok geçmedim amma kırkımdan beri,
--Gördüm ne pırlanta, ne safirmişim,
--Bildim, öz yurdumda misafirmişim.

Mühürü afakı yakacak gibi,
Gün batarken bir dağ yıkacak gibi,
Hani inanmam ya, çıkacak gibi.
--Söylemişti falcı; üç vakte kadar,
--Bir yol görünüyor çetrefilli, dar.

Yarınsız takvimmiş güne astığım,
Bir görece devran, kalıp bastığım,
Afakan nöbeti tutar yastığım,
--Kapatsam korkular uyur gözümde,
--Şekilsiz nesneler büyür gözümde.

Neye muhtaç isem ondan ıraktım,
Ne tutmayı bildim, ne de bıraktım,
Zaman usta oldu ben de çıraktım,
--Yolları yokuşa çeviriverdi,
--Kuru selvi gibi deviriverdi.

Dalavere kattık halis niyete,
Riya kuma oldu samimiyete,
Mahrumiyet dedik mahremiyete,
--Nefsimi okşayan pir geldi bana,
--Kusur boydan aştı bir geldi bana.

Ruhumu nefsimden ayıramadım,
Kendimi kendimden kayıramadım,
Cehalet ilimdi, doyuramadım.
--Nihayet anladım gerçek zanaat,
--Kanatmış meğer sade kanaat

Keder kuyusundan çıkmaz da serim,
Kendi göbeğimi kendim keserim,
Şu kubbe altında kalan eserim.
--Bir hak bilir bir de evladı ayal,
--Bir ömür dolusu sükûtu hayal.

Dengeyi atomda sağlayan kudret,
Billur damlacıkta çağlayan kudret,
Deryayı semaya bağlayan kudret,
--Ey gaibin eli, buraysa hudut,
--Kuluna bırakma, elimi sen tut.

Geçti artık neyse ilimdi, fendi.
Her ilmin ahiri bir top kefendi,
İyiydi demezler hoca efendi,
--Sorma be. Öldüm mü? Öldüm. Daha ne?
--Bir Fatiha yeter kalan bahane.

Şefik Tiryaki