Üfleseler yılıkacaktım
Duvarların altında kalır yıkıntılarım
Bir ses paslı gözlerimi açarken ben çökerim
Kırıntısı kalmış geceler kalır artık
Zindan ötesiydi yanlızlığındaki ayrılık
Zulama sakladığım şiir kitabım
Okurken konuştuğum birleşmişiliğim...

Küflü örgüsündeki dikenli hayat türküm
Batan yanların vardı hücrelerimde saklanan
Bana her şey sığardı da gelince sen aklıma sığ kalırdı odalar
Hükümsüz kırılmış bir kalemlik idamlık sehpam
Cebimde iki kitaptı
Sallanırken düşürmek istemediğim
Biri bağlanmayacaksın diyordu "Can Yücel" gibi
Sol cebimde bir "Ahmet Arif’im" vardı
Tek kitaplık az sözlü çok romanımsı biz gibi...

Görüşmecim acı soğan getirsin
Ahmet’imin yanında
Ya da
Ne kadar yalansız yaşarsak
O kadar Can’ız...

Duvarları yalasın çöplüğündeki dizelerim
Kirli ellerimle sana yazdıklarım
Karanlığındaki geceler kir bellli etmez bilirim
Daha demincek aklıma gelmeseydin sen
Ben bunları tutsaklığında yazbilir miydim
Yıkılırken harabe, yırtabilirmiydim geceyi
Dik kalamazdı artık yüksek binalar
Arkasındaki sokaklar dar gelir
Seni yazmaların ve yaşatmaların
Arkası gelmez bilirim...

Kirli ellerimde temiz bir aşktı
Sadece seni yaşatabilmek
Altında parlaklık kadardı
Sensizlik duvarlarının arasında ezilmek
IŞIK uzak kalsada...
Fezadaki bir sevmede seni sevmek
Sonsuzluk olurken...
Ben üfleseler yıkılacaktım yanarken bir aşkın ortasında...