ilk yalnızlık
kaybedincedir anneyi...

ağaçlar ısıtmıyor
ruhumun yüreğini
nerdesin anne...

annemin kar gibi saçlarında
yanıyor kara sevdalı yüreğim...

ne kim uzak olursa olsun aramam
annemin ellerindeyken ellerim...

bir ona şiir okuyamam , anneme
bilirim üzülür kıyamaz sözcüklerimde bile...

bir sana böyle kötüyüm böyle hayırsız
ama başka kimsem de yok ki anne...

şehir benden habersiz üstelik kış
hiç bir pencerede gölgen yok anne
başımı kaldırıp bakasım yok dünyaya ...

annemdi ağlayan yoksul bir balkonda
evden kaçmıştım ılık bir yağmurda
şimdi yoksul balkonum ılık yağmurum yok
vefasızlığımlayım...

öksürük nöbetlerim gece ateşlerim kanamalarım
annem dikiş dikiyor yemek yapıyor
sabah oluyor gülüyorum...

istanbul’da gün hiç böyle güzel batmamıştır
güneş arka odada annemin yüzüne vurduğunda...

sokaklarda kış sessizliği is kokusu
sevgiler puslu camlar ardına kapalı
ayaklarım paçalarım yine çamurlu
anneyi özlemek temizler her ruhu...

çok yoksulduk o temmuz
güneş başa çıkamadı özlemleriyle annemin
emeğinin gölgesi
su serpti yüreklerimize...

ilkyazla ısındı renkler
sular ılıdı
çocuk sesleriyle açıldı gökyüzü
ama telaşı bitmedi annemin...

uzaktım
geceler çok uzamıştı
ay ışığına küsmüştü gözlerim
yeni korkularla tanışmıştı iç yaralarım
annem geldi rüyama
bütün kapılar aydınlığıyla açıldı
çilekeş gülüşlerinin
özlemişim...

annem neye nereye bakarsa baksın
bilirim orda ben varım
ben neye nereye gidersem gideyim
bilirim orda annem var...

dağ sıraları vardı önümüzde
taşlar kararıyordu
yollar yılan gibi etrafımızda
annemin yanağındaki yağmurun sesi
son anıma dek yankılanacak yüreğimde...

anne birgün susar
tüm sessizlikler anlamsızlaşır
ucu açık sorularla geçer ömür
zaman içini doldurduğun boşluktur
annenin yüreğinde kalan sesiyle...



kağan işçen...