Çıkarken Beni At




köprü’de bulduğum yağız gece,
önce sesler kavuşur, önce gözler.

bir kayığın koparak denizinden ayrılışı
sabahları uyandığında bir bardak suyun
seni kaldırışı, o nöbetlerde kim yargısı
yalnızlık kimin allah’ı?!


köprü’de seviştik rüzgâr gördü bizi,
önce dudaklar umulur, önce yumruklar.


kapının sertçe kapanışı var yüzümde
anlatamam, küçük bir serçenin büyük demleriyim
yorgun akşamlara uçarken kimde
kurumuş yaprakların kekemesinde!


köprü’de tuttum ellerini görmedi hiç kimse,
önce avuçlar bilir, önce parmaklar.


hatırlar mısın? bedenini unutarak evden çıktığında
yanında hiç bozuk bir gülümsemen yoktu
yine de yüzünü yadırgamamıştı kimse
sanki seni kimse tanımıyordu
sanki hiç deniz görmemişti gözlerin
sanki öyle bembeyaz
öyle anlatılmaz


sevgilim, kış yağar mı sulara?!
çünkü
gözleri oyulmuş-yoksul biri böyle ağlatılmaz!





Payanda