Küçük bir kolyenin kalbinde sakladım fotoğrafını..
Adına aşk dedim,
Çocukluk ettim..

Defalarca gözyaşlarımı kustum üzerine
Islattım fazlasıyla,
Buruşturdum da..
Dayanamadım göz göre göre yitirmeye,
Küçük bir yüreğe aldım sonra seni,
Daha geniş bir salona..
Solumda,
Soluğumda kesildi adın;
Adını bile söyleyemedim..

İki heceyi alamadım hiç ağzıma,
Çocukluğuma güvenemedim.
Dilime biber süreceklerdi sanki,
Dilim yanacaktı ateş gibi..
Acıtacaklardı canımı,
Söylememeliydim sırrımı..

Adın..
Kilitli bir kapıydı dudağımda,
Anahtarını yutmuştum zorlana zorlana..
Korkaklığım kaybetmekti seni,
Bulamamak ya da unutmaktı sakladığım yeri..

Kaybettim,
Hem de en bulduğum yerden;
Aşktan!
Adına aşk dediğim bu duygu,
Kendi kendime söylediğim ilk yalan oldu.
Sonu mutlu bitmese de okuduğum ilk hikaye,
Severek dinlediğim ilk şarkı,
Ağladığım ilk film gibi..

İlkimdi,
İklimdi zamanla değişen..
Aşk çocukluktu biraz,
Kocaman bir hayaldi minik bir yürekte yeşeren.
Soldu ama büyüyünce,
Yaprakları döküldü sevgiye..

Şimdi süpürdüm kalemimle sonbaharı,
Süpürdüm dudağımın kilitli kapısını..
Adın aşk değil artık,
Tebessümle hatırladığım bir çocukluk hatırası..

Ahmet Kastancı