Yasaktın sen bana,
Girmemem gereken kapıların ardında saklıydın.
Kalbin gibi mesela,
Bir arkadaşa bakıpta çıkamazdım..

Gözlerinin sahibi vardı, ellerinin de..
Ellerini bir kere olsun tutamadım;
Hissedemedim hiç sıcaklığını,
Hissedemedim asla yumuşaklığını..
Sadece gözlerine bakabildim birkaç saniye.
Günahsa günah dedim ulan!
Zaten yandım bir kere cehennem ikliminde..
Bu yüzden
Yanaklarım kızardı önce,
Utandım..
Aşka geç kalmak,
Ayrılıkta gidenin arkasından kalmaktan daha zormuş,
Anladım..

Kırıldım işte..
Duyun sesi çıkmasa da kırılışını kalbimin
Ya da kalemimin
Çıkan çıt sesiyle..
Kalp kırılsa da yaşıyor insan,
Kalem kırılsa da yazıyor..
Yazdıkça acıtıyor ama canı,
Yazdıkça deşiyor kabuk bağlı olsa da yarayı
Ve kanatıyor, kan akıyor sonra..

Kırmızı..
Dudaklarına yakıştığı kadar
Yakışmadı hiç yaralarıma..
’Öp de geçsin’ bile diyemedim,
Yasaktın sen bana..

Ahmet Kastancı