Oysa ;
Minik kalbimde koca bir sevgi verebilirdim,
Güzel duygular yaşata bilirdim sana,
Mutluluklar verebilirdim,
Sadık olabilirdim son nefese kadar,
Diğerlerine kör olabilirdim,
Aşık olabilirdim sana,
Yeniden bağlanabilirdim kuşkusuz,
Tüm benliğimle...
"Bu el beni bırakmaz!" inancını yaşatabilirdim sana...
İnsanlığa yeniden güvenmeni sağlayabilirdim.
Sana yeniden sevmeyi öğretebilirdim...
Gözlerini yeniden o güzel ışıkla doldurabilirdim....

Ama dim’le kaldı bunlar özel insan...
Çünkü bilirdim ben ;
Seni yarı yolda bırakacak insanla yola cıkılmazdı...
Sevgili dediğin insan elini sımsıkı tutmalıydı...
Erkek dediğin trip değilde,
Gerekirse yumruğunu masaya vurmalıydı,
Tutup elinden "benimsin" diyebilmeliydi...
Adam gibi içinden geçeni direk söyeleyebilmeliydi!...
En ufak tartışmada çekip gitmemeliydi...

Söylesene...
Sen korkak çocuklardan mıydın ?
Oyuncağını vermeyi kabul eden,
Savaşmayı göze almayanlardan...
Sen neydin bilmiyorum...
Ama benim için değerliydin,

Doğru ,
Ama bir şeyi unuttun çocuk,
Kalp çocukların oyuncağı değil çocuk...
Büyümüşsün ,
Ama kalbin büyümemiş çocuk...
Büyümemiş...