akan bir yoldu gece
içimdeki aydınlığınla koşuyordum
küçücük evlerde umutlar ezik
ağlamaklı sesleriyle insanlar
kirli pencerelerde korkarlarken
kendi somurtkan yüzlerinden
seni bıraktığım yerden uzaklaştım
bulutlar akşamın ilk soğuğuyla meşgul
ben uzaklaştığım siluetinle
son vapura taşıdığım acıyla
sonsuzadek susayacağım
o anın ağırlığından...

yüksek tepelikleriyle istanbul
üstüme gelmese böyle
seni benden ayırdığına inanmazdım
gözlerinin dargın dalgınlığında
kirpiklerine asıldığımı yazmazdım
şiirlerimin sayrılıklı ünlemleriyle
şimdi ağzının kıyısından çaldığım ıslıkla
sık sık rahatsız ediyorum
utancını yalnızlığımın
uzağında da olsan çocukluğumun
benimle olmana ihanet edemezdim
birlikte kucaklaştığımız
güneşli kıyısıyla tatlı bir sancının...

yanım yörem yarın kaygısı yoğunluğu
yorgun sirenlerle bulanırken düş izleri
toptan susmalarla yanıtlıyorum
yorgunluğunu kaldırımların
sanki bendim akşamın
güneşli öykülere küskünlüğünün nedeni
ve sanki nerde buğulu bir göz görülse
bizim yarım kavuşmamız
birbirimizdeki kimliksiz özlemlere
ki
yollar ayaklarıma dolanırken
düştüğüm sensizlikte
yalnızlığımı bile kıskanıyorum...

yanımda üşüdüğün anlar gibi
mutsuz
uzağımda durduğun anlar gibi
yurtsuzum...



kağan işçen...