siyah bir rimelle düştü ilk damla
beyaz gömleğin sol yakasına
dağıldı
ansızın dudağındaki gül kırmızısı ruj
kurumaya başladı
büzüştü birden saksıda duran begonya


simi kaçmış aynadan kaçırdı yüzünü kadın
kaldırım kenarından toplamaya çalışırken hayatı
gezdiği yolları ıslattı zümrüt yeşili gözleri
iskeleti çıkmış bir şehirde
düşünürken üşüdü
titredi
dokunurken geceye küçük elleriyle
avuçladı turuncu yalnızlığını


çorabı gibi kaçmıştı zaman
çaresizliğin adı yazarken gazetelerde
o oradan okudu, sokak ortasında
kendi gibi dövülen öldürülen kadınların hayatını
sildi gözlerini beyaz mendiline
bir de morunu silebilseydi yaşadıklarının


daha dün ne mutluydu
aşk ıska geçmişti yüreğinden
tek isabet edendi gözlerine gelen
ve yürüdü kadın
yaş dolu geçmişine sünger çekercesine...
yürüdü...yürüdü...yürüdü
hep kaçırdı gözlerini şehirdeki aynalardan....