kısık sesli özlemekten bıktım
bağırarak ölmek istemiyorum

kış gelirdi kuş izleri kayıp
ağaçlar içine kapanık çocuklar gibi
üşümeyi annesizlik sanırdım

o kıyı şehrinde bıraktım sizi
ışıkları sarı duvarları nemli
bıraktım ama terk etmedim

herkes unuttu geceyi sen de unuttun
bense senden başka bir şey anısamıyorum

sesindeki gururda uzak üşümüşlükler
yetişemesem de ölürüm diye düşündüm

yağmur açık siyahta şiirsel ve inceydi
altımda kirli bir nehir lekelerken zamanı
yürüdüğüm gerçek menzilden çok
duyduğum düşsel seste kaybettim kendimi

o konçertoyu yalnız başıma dinledim
orkestrasını hiç görmedim sihirli ellerini
ve çocukluğumun balkon altı otu kokuları
canlandı gözlerimde mutlakası temmuzlu

kasaba ağustosu pazarları olurdu
pencereleri uykulu ve yere çok yakın
ve tül perdeleri bembeyaz
uçlarının azıcık bir kısmı mutlaka dışarda
sanki insanları gülüşlerimize küsmüşler gibi
ah içimi kasıp kavuran zavallı orda kalışım
olurdu işte olurdu
ama ağustos pazarları sadece...

seksen öncesi bir şairdi
tek bir kitabı vardı
dizeleri büyük harfli
bıyıklı pantolonu kemersiz
gömleğinin kolları çemrili
bir düğmesi eksik
solcu bir şair
büyük bir ihtimal yıllarca aç gezdi
ama ihmal etmedi rakı içmeyi
sadece ismini hatırlıyorum
ve onu çok seviyorum...

mevsimi geçer meyvaların yolculukların
kuşlar ötmez olur kimi zaman
sular her zaman yükselmez
rüzgar da yorulur
ateş is ve kül kokar
etlerimiz buruşur
birimiz önce ölür diğerinden
sen hep aynı kaldın nasılsa...



kağan işçen...