(4:32’ DE BÜYÜDÜM BEN...)

Altı yaşında bir çocuğum ben.
Saat 4:32 de vurdu aniden...
Önce sarsıldık.
Sonra yıkıldı evlerimiz...
Evlerimiz kerpiç diye bizi suçladılar.
Sormadılar bile yiyecek yemeğiniz varmıydı diye...
Fakirlik dediler geçiştirdiler bizimkiler...
Ev sözü verdi Başbakan amca.
Kardeşlerim ölmeden veremezmiydi..?
Şimdi ben kiminle oynicam...?

Zaten kimin dilindeydiki bizim güzel köyümüz?
Yedi kerpiç iki beton ev ...
"Gördünüzmü yıkılmadı beton ev"..!
Üç kardeşimi, annemi ve Teyzemi kaybettim ben o sarsıntıda.
Amcam tuttu elimden kaldırdi beni taş yığınlarının arasından.
Herkes perişan etrafına bakerken...
Ben oturdum kardeşlerimi bekliyorum...
Duydumki taşların altında kalanlar ölmüş...
İşte o an büyüdüm ben..!

Kardeşlerimle birlikte gömüldü o naciz bedenim...
Ağlayamadım bile arkalarından...
Büyüktüm, erkekler ağlamaz derlerdi ya ...
Gizli gizli kimse görmeden sildim göz yaşlarımı elbiseme...
Geride kalan çizdiğim resimlerdi artık...
Toplarken o resimleri şunu dedim içimden;
"Artık daha güzel ev hayelleri kurcam ve çizcem...
Bunlar ancak bir çocuğun çizeceği şeyler"…

-Joker