Gözlerin deniz ve oradaydı ölüm -Öldüm
Yosun tutmuş derinine göm beni

kıyılara itildiğinde denizin
ilik/siz ve sonsuz cesedi
akşamları bekler buzları çözülür
görünür içinde fosforlu açlığın izleri



kavrulmuş toprakta
karanlığa açardı yüzgeçlerini
konuşma eskisi sözcükleri yargılayan
sağır kuşatma
ve hükümdarı olunmayan dünyada
geviş getiren ruh

-kalır tek-

dönsede bir dönmese de;



saatlerin hep saatleri akşam
rabsiz delirirmiş anlatılsa
sızılar denizinden yağızlık süpürür yalnızlığı
ömrün zümrüt kuşları
gözsüz dönermiş eteklerini
gelecek atında mahmuzlanmış

nefesin ilenci içeri girdiğinde
ve çıtkırılmış birkuğu boynundan öpük
kendinden geçmiş


bugün; ürün veren doğal tadımlık



deniz dolduğunda iç dehlizler
her şey tamam her şey yerli duyunda
sığınacak bir yer
çoluk çocuk her şeyin olan yarını
bugünlermiş muazzam oyuğunda



sonra;
nereden girilirse girilsin
öncenin ve sonranın açık ölüm susları
parçalandıkça yontulur
denizi ve toprağın birleştirdiği
kentler uyuşur kader yolunda
yakamozlar üşür süzülür
o çağ yakın geçmişe
ölüm gibi durgun


imgelemde yaşayan bir anafor cesedi
yokluğun tekrarı
yitti karanlığın ağzında
göksel sürahiler gibi kanadı deniz
dokuz kere yüzüne çevrildi bu ölümcül yakarış

sonra;

ses bile dondu