eski arkadaşlıklarla bir
kayboldu baharlar da
dostluğuna sığındım ağaçların
sırılsıklamdım yalnızlıkla
griyle karşıladığım günü
kimseye anlatamadım...

güvercinler hüzünlüydü
damlarda sular soğuk
hasta soluk yüzlerde
sadece akşamı beklemek
bütün akşamlarda
aynı yoksul koku
peynir ve ekmek
acı nem buğusuyla
birbirine yakın
kırk kederli pencereler...

sensiz yüreğimin hammalıyım
gözlerimin yalancı şahidi
dilimin boşboğazı
sensiz sesimin yabancısıyım
ömür vurgunum
senin zamanların bunlar
dalıp dalıp çıkamadığım...

güneş yaklaştı kente
ağır üşümeler unutuldu
kuşlar kanat çırpmaya daha hevesli
sessiz ve yoksun yazlara
yolculuk hazırlığı bütün tedirginliklerde
alıp başımı gideceğim
en ağır yüküyle şarkılarımın
mevsim döngüsü uzaklıklarıyla
ve çocukların
gökkuşağı sevdalarını unutmadan
sırtımda
yankısız uçurumların kekre ürpertisi
alıp başımı gideceğim
sokağa...










kağan işçen...