keskin ayrılıklar yorgunuydu
yeni gelen ilkyaz
sarhoşum diyerek geçiştirdim
zamanın geçliğini...

başkasıydı yürüyen dışımda
damarlarımdaki sesin sahibi
daha başkası
ikisi de sevdi seni...

yaşamaktan sıkıldım gün oldu
gün oldu ayağa bile kalkmak istemedim
ateş böceklerini kovaladımsa
her ışığı sen zannettiğimdendi
sen benim ilk aydınlığım
son karanlığım...

her defasında
ilk ve son
kendime yakıştırdığım
ortası yok yalnızlığımın...

sokak sokak dolaşıyorum
mutluluğumuza uygun
köşeler bakıyorum
orta yerlerde
kalakalıyorum...

son sözüm olmayacak hiç
her sözüm ilk sözümdür
çünkü seni
her an
yeni
ve değişik biçimlerde
seviyorum yeniden...

ürkerdim karanlığın kalleşliğinden
uzak dağlar korkuturdu yaşamak isteklerimi
yalnız başıma yürüyemezdim hiçbir yolda
sen beni anlayana kadar...

yalnızız ikimiz de
paylaşmayı birlikte öğrendik
paylaşan yalnızlarız artık...

seni anlattım hep
seni tanımadan da önce
beni anlayacak ilk kişiydin
ve anlayacağım ilk kişi...

dinlediğin şarkıyla
okuduğun şiirle
korktuğun karanlıkla
yürüdüğün yolla
anlattın kendini
anladın beni...






kağan işçen...