Yeşil..
Biz seninle tesadüfen karşılaşmadık mesela,
Bir sokakta çarpışmadık, kitaplarımız bile yere düşmedi aslında..
Biz seninle aynı yerde bulunma zorunluluğu olan,
Birbirinden uzak ve alakasız insanlardık küçük bir şehrin avuçlarında.
Mecburen merhabalaştık çocuksu sesimizle,
Adlarımızı bile ister istemez öğrendik yabancısı olduğumuz dudaklardan..

Sen,
Adımı ne de güzel söylerdin öyle..
Seslenirken,
Hele de ben kavga ederken çocuğun biriyle.
Ellerini çırpman, adımı haykırman..
Her ne kadar cesaret verse de o an,
Tek yumruk bile atamadım ben o çocuğa Yeşil, sen de gördün;
Kavga etmek istemiyordum,
Bu yüzden ellerim sadece itiyordu onu..
Hatta merhametim yüzünden yumruk atamadığım için ona;
Kaybettim o kavgayı,
’Yere düşünce pantolonum çamur oldu, üstelik yırtıldı’ diye ağladım.
Kaldıramadım aslında,
Gücüme gitti, o çocuk yanında dövdüğünden beni.
Her ne kadar gözyaşlarım öpse de sonra yanaklarımı,
Bazı şeyler öpünce geçmiyor işte Yeşil,
Hâlâ daha geçmedi.
Hâlâ daha çocukluğum sızlıyor anılarımda.
Unuturdum kimbilir, sen öpseydin geçerdi belki..

Elini ilk kez elime dokundurduğun anı hatırlıyor musun Yeşil ?
Gözümde canlanıyor hâlâ, nasıl da korkmuştun o an.
Hangi dilde olduğunu bile bilmediğim bir bakış fırlatmıştın yüzüme,
Elini götürmüştün sonra yüzüne.
Utanmıştım, tüylerim diken diken olmuş batmıştı sözsüzlüğüme.
Arkana bile bakmadan hızlıca bir şekilde gitmiştin,
Gitmiştin işte.
Alışmalıydım buna,
Birlikte yıllar geçirecektik beraber ama sen hep uzağımda olacaktın;
Bir yabancı gibi, bense bir yalancı gibi..
Alışmalıydım, alıştım da zamanla..
Unuttum seni,
Aşk ile hiç alakamız olmadığını öğrendim sonra..

Çocuksu, saf ve temiz duygularımı..
Çocukluğumu geri istiyorum ama senden Yeşil !
Bana geri verebilir misin onları ?
Ben sana aşık olduğumu sanmak istiyorum yeniden,
Ağlamak istiyorum seni bahane ederek,
Acım ol, acıma sız istiyorum gözlerimi kapattığımda..
Hayat,
Büyüttü beni; sol göğsündeki acılarla emzirerek,
Aldı çocukluğumun sıcak kucağından, attı yetişkinliğin soğuk sokağına..
Ben büyüyünce acılarım da büyüdü Yeşil !
Hatta ben daha küçük kaldım yanlarında.
Başa bile çıkamadım,
Çıkamıyorum da hâlâ..

Yıllar sonra,
Az da olsa anlatınca derdimi, içimi birkaç damla dökünce sana.
’Hayatın daha ne zorluğunu gördün’ demiştin ya bana.
Haklıydın,
Zorluklarla hep gözüm kapalı yüzleşmiştim aslında..

Ahmet Kastancı