Ey şair dinlen biraz arkana şöyle yaslan !
Çamura düştü misket, ey çocuk sen de uslan!

Fetih mi can gözünde, ilham mı kar tanesi?!
Şair öldürmek kolay, bulunur bahanesi…


Şiirin mavisi düşsün dilinden
Balık taşan su dibinde doğum var.
Zorlama boşuna çocuk yanımı
Kar gecesi soğuk, üşür ellerim
…………………..Mendilinden
Yansıyan bir rüzgâr canımı yakar
Dostluğun miracı düşüncelerim.


Bugün yine bir şair, bir şairi öldürdü
Bugün yine en ağır küfürler peşin peşin…

Gelsin “Cem Şairleri” içimdeki divana
Bağdaş kurup çöksünler ortasına güneşin
Kandî, Şahidî, La’lî, Turabî ve Haydarî
Goncalara sürsünler al rengini ateşin,
Büksünler büklüm büklüm kelâm denen urganı
Zaman Yusuf kuyusu, dibine uzatsınlar.
(S)onra açsın anahtar, sonsuzluk kapısını
Ç(A)tlatsın kabuğunu sohbetin tohumları
Ve (D)önsünler saraya kovulan şehzâdeler
Sa’d(Î) kırsın kalemi dost uğruna yeniden
……………………………..Mendilinden
Kan damlayan sevdalar kafiyelerde gizli;
Gizli bahçelerimin tam ortası cevizli…

Şiire aç şairler hece yer, mısra dokur
Sözcükler sözcülerin sözlüğünde uyuyor.
Bir gün çatal kapıdan Cem Sultan çıkar gelir,
Duygulu Çelebiler gözlerime doluyor…

Şairin şairleri yaktığı iklim batsın
Dilerim bundan böyle
………………Dost gülsün, dost anlatsın…


Mustafa CEYLAN