ne zaman kalbim titrer
o zaman yıkılır surlarım
sedefler taşar cümle sözlerimden
kederim bulut olup hicrete çıkar
çembere düşerim yolları sana çıkmayan
gözlerim karanlığa dönüşür İstanbulun örsün de
gülümsemem kesilir günün en olgun saati



gölgesi henüz büyümemiş alnı mor bir adam yürür pier loti de
rüzgârlar eteğini sarar, elinden tutar götürür bezm-i âleme
korku dağılır, kırılır umut
dilimlenmiş ay düşer toprağa
ölüler önü sıra tığ-ı müjgan uykusunda
ölmeden ölümü anlamak ihtilali başlar


sağanak başlar en hüzzâmlısından
ecel nâza geçer bu yüzden
oracıkta rüya ürker
göz bozgunda
kızıl bir gül düşer
lâl eden dualara çözülür dilim
terkimde taşıdığım hayali bir şiir öper kafiyesiz
fizân yakın görünür zambaklar uğuldar kulaklarımda


biliyorum gökyüzü ne kadar maviyse
o gün;
elest bezminden bir ekmek kokusuna vurulur içim
yâr şavkır heybeler dolusu cemreye dönüşürüm
açlığımı giderir sahrâ da hallâc-ı mansûr
hüzün gömleği giyinirim kaktüsten
yontulur bedenim