Kalmadı


Mecnun gibi Leyla Leyla diyerek
Tükendi gözümün yaşı kalmadı
Çoban idim aşk sürüsün sayarak
Defterde sayfada boşu kalmadı

Yedi yaşta düştüm hicran kahrına
Gavvas olup daldım firkat bahrine
Yediğin belendi felek zehrine
Dünyanın lezzeti aşı kalmadı

Mihnet ile geçti bu genç çağlarım
Öz derdime ancak özüm ağlarım
Güz gelmeden gazel oldu bağlarım
Gönlümün şen bülbül kuşu kalmadı

Dünyada ne zaman bahtiyar oldum
Hergün gece gündüz vah diyor oldum
Geçti civan ömrüm ihtiyar oldum
Mahrumi ağzında dişi kalmadı


Şavşatlı Mahrumi


1922-1997. Şavşat’ın Mamanelis (şimdiki adı Yavuzköy) köyünde doğdu. Asıl adı Mazlum Çiftçi’dir. Küçük yaşlardan itibaren aşıklık geleneği ve şiire ilgi duymaya başladı.

Yaklaşık 7 yaşlarında gördüğü bir rüyadan sonra şiir yazmaya ve türkü söylemeye başlayan Aşık Mahrumi, köylerine gelip giden aşıklar aracılığıyla zaman içerisinde geleneğe ve şiire ilişkin bilgisini pekiştirdi.

Zamanla Türkiye’nin birçok yerini dolaşan Aşık Mahrumi, gittiği yerlerde değişik aşıklarla karşılaştı. Bunlarla hem deyişmelerde buldu hem de birçoğuyla dostluk kurdu.

Sonraki yıllarda Şavşat’ta bir devlet dairesinde çalışarak emekli oldu.

Hemen her konuda yazan Mahrumi’nin şiirleri çeşitli gazete, dergi ve araştırmalarda aktarıldı.

Ayrıca Maraşlı bir Aşık Mahrumi daha bulunmaktadır.

KAYNAK:© BeKa Sitesi


)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(-)(-)(-384-)(-)(-)(

Bu nasıl sevdadır bu nasıl çile
Vurmaktan aşığın döşü kalmadı
Nasıl da tutuldum ben bile bile
Başkaca hayali düşü kalmadı

Gönülün sevdiği güzeldir güya
Yüzünü,cemali benzetir aya
Erenler verdiler iç bunu diye
Elinde, dolusu, boşu kalmadı

Her fırsatta anlatmıştım övmüştüm
Bir gün göremesem sinem dövmüştüm
Oysa ben güzeli gizli sevmiştim
Hepsi de aşikar faşı kalmadı

Yokluğun da gözüm yaş ile doldu
Gönül bahçesinin gülleri soldu
Gönülden göçeli kaç zaman oldu
Verdiğin yadigar poşu kalmadı

Nerdesin söyle de hemen varayım
Dünya gözü ile son kez göreyim
Virane döndü bak gönül sarayım
Gönlümde benzeri eşi kalmadı

Eridi gitti hep o gençlik çağım
Beni sorar isen ölmedim sağım
Vurgun yedi çoktan bahçemle bağım
Hoş olan baharı, kışı kalmadı

Gücü yeter mi hiç ışık saçmaya
Seven gönüllerde çiçek açmaya
Hazırdır Lüzumsuz artık göçmeye
Ne yazık Dünya’da işi kalmadı

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz