Şimdi
Büyük ölüm şarkısı başladığında
Gölge inceliyor vurgun yiyor insan
Kendisini çıkartırken görüyor:
Uzlet çukurundan
Günlük susmaları alıp
O büyük hüznüyle aydınlığa doğuyor




Düşlerde eylem üretiyor insan
Beynin kanatlı karıncası yorgun
Geçmekte olana âsi
Gelecek olana hücum edecek
Hazırlıksız döngü bilmiyor insan




Yani insan
Atlantise çökmeye hazır
Emniyete alınsa özü
Mağrur bakışları deliniyor
Kısacası yaşarsa derviş yaşayacak
Ölürse çürümüş, nefret ve kinden
Dökülecek toprağa




Yukarıda cennet kuşu kanatlarını açar
Ecel mai gece gibi görünür
Peşinden yuvarlanır ay
Her şey susar ağaçlar bile
Başlar büyük ölüm korkusu
Bir toprak ki insanın dişileriyle ayrıldığı
Taranalım vurulalım bulunalım sezgisi
Dün yokmuş bugün varmış insan




İlk mevsim yeryüzünü değiştiren
İlk insan gözleriyle yumuşamış gök teni
Sev ve yarat diye başlayan milâdî bir şiir gibi
Çanlar çalınırken gelecek işte öyle
Kara geçmişte kaybolur
Ahh insan şimdi.