Ah Rose..
Söyleyemesen de biliyorum, sen de özledin beni; en azından eski günlerimizi.
Hem sen gideli çok oldu buralardan, ruhum olduğun bedenimden çıkalı canının çok oldu değil mi ?
Üzerimden ve üzüntümden geçen onca zaman uyuşmuyor hiç yara bereme,
kopan parçalarım sana ulaşmıyor içimdeki seni yazarak intihar ettiğim her şiirde..

Keskin bir neşterle yazıyorum bu şiiri de hasta satırlarıma.
Dudağıma can veren iki heceydin, bildim;
can verince susmayı öğrendim.
Bir bakışın olsa, bir göz izin bulunsa yazdıklarımda dirileceğim aslında.
Canım yanıyor,
ısıttığım bedenler canımı yakıyor Rose..
Kalbim uyuşmuyor senden başka kalp kalıplarıyla..

Senin eşin var, benzerin yok Rose..
Hâlimin Arz-u hâlidir medeni halin.
Evet dedin ya,
ayağına basmak yerine sigarayı bastım kül tablasına.
Şehvetle sevişmediğim çıplak bir bakış,
öpüşmediğim hiçbir kadeh kalmadı dudak uçurumlarımda.
Benimkisi acıtan bir gecenin ardından yaşama tutanabilme çabasıydı,
seninkisiyse mutluluk;
duvağını kaldırınca öpüştüğün adamın taşıyacağından soyadını..

Ama ben,
Özledim Rose..
Sabaha kadar sesine sarılmayı özledim kontörümüz biter telaşıyla telefonlarda,
denize bakan terasta acemi martıları birlikte ustaymışcasına beslemeyi,
dondurmacı tezgahında yaptığımız eğlenceli pazarlıkları,
beraber gülmeyi..
Hepsini hatırladım Rose öl’düğünde,
hepsini hatırlattı bana hüzünden öte..

Ağladım Rose..
Sessizce çekilip bir köşeye, ıslattım yanaklarımı gizlice.
Telefonum kapalıydı ama kalbim açık,
duygularımsa çırılplak; yetim ve öksüz bir yürekle yalnızlığıma sarılabildim sadece..

Mahşere saklamak aptalcaydı belki, ama duyduğundan emin olmak içindi Rose.
Yine de gülümsüyorum ve gülümsemini görmek istiyorum gittiğin yerde,
şimdi gökyüzüne bakıyorum bu yüzden;
durma, gülümse..

Hadi Rose, kalk ve yanıma gel bir an önce.
Ve bütün bunların hepsi kabustu, uyandın de.
Yine bir merdiven boşluğunda değdir elini elime
ve tekrar başlat filmlere konu olan hikayemizi,
ama bu sefer mutsuz bitirme..

Ahmet Kastancı