Bir çocuğun avuçlarını açarken ki masumluğuyla,
okumaya çalıştığı kısa dualar hatırlatıyor bana seni.
Başta olması gerekirken sonda ama,
yarım yamalak çekilen besmelelerin
dil sürçmesi varken ağzında..

Bir çocuk besmeleyi bile yanlış söyleyebilir,
ama öyle içten çıkarır ki o uzun kelimeyi dudaklarından,
melekler daha yazmadan o yanlışı silinir.
Son derece saf ve temiz duyguları vardır bir çocuğun,
sana olan sevgim gibi içten ve o kadar masum.
Sen mesela,
küçücük bir çocuğun masumca ettiği dualarısın.
Gözyaşıyla doldurulmuş ıslak avuçların var,
Amin demesem utanırım..

Adın besmele gibi,
söyledikçe ayetlerinden öpüyor yüreğim.
Dindar bir dudağım olsa söylemesi sevap olacak belki.
Adını mı söylesem,
yoksa seni sevdiğimi mi ?
Hangisi daha sevap ?
Ya da Hangisini duymak istersin ?
Ama unutma,
hangisi olursa olsun sen de amin diyeceksin.
Amin de ki,
aşkımız kabul edilsin..

Öyle masumsun ki,
gözbebeklerin baba der gibi bakıyor yüzüme.
Ellerimi tutunca bile dua eder gibisin Allah’a..

Hiç günahın yok gözümde, suçsuzsun.
Sen,
Çocukların duaları kadar masumsun..

Ahmet Kastancı