Sen benim ilk ayrılığımsın.
Gözlerimden yanaklarıma doğru süzülen birkaç damla hatta.
Eriyen,
eridikçe küçülen ve hafifce dudağımdan öpen.
Gitme, dur, kal adında;
kabul olmayan eksik dualarım ayakkabılarına,
uykusuzluğuma sarılarak sabahlara kadar ağlayışlarım sonra..

Sözyaşım,
yani kırık kalemimden dökülen kömür,
günahkar dilimde paslı bir küfür,
iç ve dış isyanlarımın toplamı;
kalbimle çarpımısın..

Kabul et, gidişin sağırcaydı
ve ayakkabı tıkırların yüzünden duymadın yalvarışlarımı.
Ardı ardına tekrarlanan gitme’ler çıktı sadece dudaklarımdan,
seni seviyorum gibi iki kelime değildi ama bunlar.
Bu yüzden şaşırdı dilim,
yarıda kapandı dudaklar;
aniden de kesildi nefesim..
Gittin,
ve ben kalmayı öğrendim..

Her terkedilişten sonra kalışlarımdaki gizlinen özne adın.
İlkler unutulur mu hiç ?
Sen benim ilk ayrılığımsın..

Ahmet Kastancı