Bir gözyaşın olmak
ve gözlerinden atlamak istiyorum;
intiharıma değsin kirpiklerin..

Amacım kurumak..
Uzun zamandır şizofreni bir intiharı düş’ünüyorum,
yüzün bulabileceğim en güzel manzara bu son için.
Ne hoş bir ölüm olur düşünse;
intiharıma bir damla kala masum bir hazla kirpiklerini okşamak..
Hafiften akan rimelin,
sonra yanağından dudak uçurumlarına kadar yuvarlanmak;
eriyerek ve küçülerek..
Dudaklarının kırmızı uçurumundan son bir buse şansı belki,
ağrılı bir suni teneffüs için.
Azrail görmeden,
yere düşmeden önce avuçlarına;
hıçkırdığın sırada çakılmak..
Ve saçılmak tüysüz pamuk tarlasına,
sulamaya çalışmak hatta;
canı yandıkça buharlaşan bir damlalık canımla..
Kurumadan,
aceleyle avuç içlerinde ki kısa çizgilerin gösterdiği yolu tutmak,
bileklerine kaçak bir yolcu taşıma seansları teninin..

Gözyaşlarını silmeye çalıştığın sırada,
tespit edildiğim için hazin bir sonla;
bileklerinden bağıra bağıra süzüldüğüm hâlde yere,
sadece elveda diyebilmem sessizce..

Diğer gözyaşlarıyla seviştiği için ellerin yüzünde,
elvedamı duymaman azraili bile sağır ediyor ölüme..

Başarısız bir intihar raporu oluyor adım.
Yârdan yere düştüğüm hâlde;
hâlâ yaşım,
kurumadım..

Ahmet Kastancı