aynaya koştu
orman çalısına benzeyen
geceden dolaşık saçlarını taradı
yüzündeki derinleşen çizgileri elinin tersiyle ütüledi
“hıh..fena değilim “ dercesine
büktü dudağını


salona geçti
oradan odaya, aldırmadı dağınıklığa...


sahil kokulu panjurlarını açtı
derin bir nefes aldı, rüzgârın dudağından
iyot kokusu genzinde hoş duygular yaşatırken
yan binanın teğetinden, boyunlarında etiketli çığlıklar
martılar geçip gittiler


şehir uyanmış
gürültü kirliliğine çoktan el açmış sokaklar
puslu duvarların yüzünde güneş lekeleri
gecenin yorganını atamayan kedilerse
sıcak köşelerde...


serçelerin
cikirteştiği alçak dallardan sarkan elâ hüzünler
sırça adımların kalabalıklaştırdığı kirli kaldırımlar
ve apartman çöplüğüyle ağırlaşan mahalleler...


kapattı gözlerini
görmek
duymak...
inadına beş duyusunu hissetmek
istemiyordu


yine de
saksısında toprağı azalan
gövdesini dik tutmaya çalışan
sardunyanın feryad-ı figanını bastıramıyordu
masadaki yarı dolu sürahi...


kadın
bıraktı kendini deve tüyü renkli kanapeye
bir bacağını yere, bir kolunu arkaya attı
gözleri tavanda öylece asılı kaldı


uzun bir geceden sonra uzun bir gün...


nasıl geçerdi zaman
yaşlılığın verdiği arsız rehavetle
bu koca şehrin çapak tutmuş gözlerinden
ve paslı yüzünden yalnızlık
akarken ellerine


öylesine kaldı kıpırdıyamadan...


ta ki
kapının zili çalıncaya kadar
adımlarını sürüye sürüye gitti
“almasam olmaz mı?”der gibi mahzundu bakışları
Halil efendiden ekmeğini, sütünü alırken



mutfağa
gittiğinde sessizce ağlıyordu
müebbete çevrilmiş sonsuz tutsaklığına...









ayşe uçar
12/02/2012