lokman kurucu’ya

I

dokunur
kırık bir kalbe keman sesi...
yıkılır ansızın denizde gemiler
şilteler atılır balıkçı sahiline
yeni demlenmiştir çay
bahçede çiçektedir yeni yeni erikler
akşam rüzgarını da getirmiştir
nasıl da kokar bahçede hanımeli


akşam kapısını çekmiştir güneşe karşı
bulutların elleri de beyaz değildir artık
martılar daha derinden bağırır
şımarık bir çocuğun kahkasıyla karışık

biz seviyoruz böyle başbaşa
yan yana oturup turuncu bir denizde
dalga saymayı...





II



-bir solukla beliriverir yağmur-


dokunur
sıcak memleketlerde balkondan yağmuru izlemek
bir de deniz ayaklarına kadar ıslanmıştır saçlarından.
sonra hep bir ağızdan güleriz
suları da ıslatır, çürütür dil.
koca bir suçlamadır oysa
yağmur anca temizler kalbi
onun elleri yok ki parçalasın!

ölünüz! diyen bir adamdan başka
öldüren çok kadın tanıdım hayatımda
ölümü bekleyen yüzlerde arındım
sonra...
bir keman sesi, bir kadın sesi
martılarda boğulurmuş sonunda...

hem biz seviyoruz başbaşa
yan yana oturup, ölen her yağmur damlasına
ağlamayı..


III



acımaz yeniden kesilse damarların
öyle eski yaralara dokunmaz kan
üzerini örten yeni aşklara da uğramaz sevgi
tenin sıcaklığından, öfkenin arzusundan
alamadığın nefes bile keyifli gelmez artık...

şimdi bambaşka bir gökyüzü bizim beklediğimiz...
üstesinden geldiğimiz
üstünden geçtiğimiz
üstelik sövdüğümüz şehirler gibidir hava
hava sımsıcaktır, oysa
üşürüz bilmez kimse
kimseler olmaz da yanımızda
elimizi tutan yâr’dan çoktan ayrılmışızdır


ayrılıklar koymaz adama bu saatten sonra
Lokman da bilmez ilacını
ben bir başıma İstanbul’da...



banukalyoncu

Fotoğraf: Bade Kalyoncu