v/akitsizmutedil bir akşamüstü İstanbul’du gözlerim... aralandı pencereden bakan kızlarla figansız şarkılar yükseliyordu evlerden üstelik sözlenmiş gibiydi yaz… işte o vakit çıktı geldi Metin! oturdu masada karşıma ağladık önce sonra mı… sonra sövdük gidenlere asılı kaldı bakışlarımız sustuk şehrin sessizliğine… gizemliydi sokaklar bir ağız dolusu kelimelerle yol aldık ellerimiz birbirine değdi önce usul usul hıçkırarak kimseler görmedi ben ağladım! saklı saklı şiirler yazdık birbirimizden habersiz temmuzdu diye başladı gerisi malum… mektuplarına sığınmış aynalar karşısında kâh ağlarken, kâh gülerken yaralı kırlangıçlar gibi “özletiyor seni bu yağmurlar” diye diye bin defa ölen bir kadın! arkasına dönüp, hızlı adımlarla ilerleyen tadına doyamadığı o sokak arası şiirlere baygın bakan pencere önü sardunyalardan hiç özür dilemeden çekip giden bir adam! kurgusu buydu şiirlerimizin temmuzdu kimseler yoktu ve sevgilim az önce çıkıp gittin! henüz vakti değil dönmelisin… banukalyoncu fotoğraf: Bade Kalyoncu |