kasırga rüyalarıyla büyüttüğüm
şakası bile korkunç olan yağmursuzluksun
hiçbir buluşmamda aklımdan ayırmadığım
uğrunda aşacak deniz bulamadığımsın
balkonlara hapsettiğim son bakışım...

bitki çaylarıydı soluğun önceydi hep
hiç sonramız olmayacak kadar doğaldık
akşam manzaralarına bakar gibi sevişirdik
saçların uykularımın sarmaşığı olacaklarda
ben uğunmuş hasta çocuklar gibiyken aşkınla
... gündüzler yastığıma hiç gelmeyecek
geri dönülmeyecek rüyalardayım
ancak böyle kalacağım
bu ilk ve sondu
bu tek utancımla...

yalnızlığa yeni bir yorum getirdim
sensizken de seninleyken de
yalnızlığımla senin aranda tarafsızım
arşınladığım bütün kışlar kendim içindi
sen en sıkıcı yazlarda kendine yolcu
ve dağlarla çevrili yüzümde
bir senin patikan yok
ayak basmadığın kasabamda
alıştım sensizliğe de...


kağan işçen...