Dök/me kuyularıma içindeki sevdayı, sefil ayak izlerini sil şehrimden…




koy bir yerine çocuk serzenişlerimi



çakıl taşların alnına çentik atan kıyılar
seksek oynar kum taneleri
sahilin en derin mavisinde
bırakır yosun yeşilini sevdalara
martıların gagasında


durmaz…!


elma şekerini yere düşürdü çocuk ellerim
koşar adım kurdelesini iliştirdi karnesine heyecanlarım
öksüz birkaç oyuncakları kırmızıya boyadım
ay renginde örgülerime dolanan t o k a l a r ı m


tut uçlarını çekiştirdiğim çilek kokan sakızlarımın
tipitip hikayelerini karaladım suyun berrak izlerine


kör bakışlarıma ok saplandı
sönmüş çırpınan sevdanın yaralarına dökülen kezzap
soyuldu zamanın içinde yaşanmışlıklarım
tükendi yapışan gamzeme nefesim


kalmaz…!


böylesi derin eserde fırtına
geçmişten kırıntıların serpilişi sökülürde
karanlıkların perdesi aralanırda
geriye dönecek hiçbir adım k a l m a z
silinir olanca şımarıklığın benliğimde kalan izleri


Sürmesin başıma elini düşlerim, serseri dünlerim dolansın şehrimi…




n.altın 31/01/2012 Ereğli