unutmadım, şehir komşusu
küçük beyaz, ama sakin evi;
eski sıvalı ve yaşlı Venüs gibi
zayıf bir koruda saklayarak çıplak uzuvlarını,
Ve güneş akşama akan ve yayılan,
camların arkasında kırılan kolları
gökyüzünde göründü, büyük açık gözlerim
Uzun akşam yemeklerini sessizce tefekkür ettim
yoğun mum yansımaları gibi yayılırdı
tutumlu şayak perdeler masaların üstünde.

Bir saksı ki cam kenarında
Kapattıkça açılan kapıların gıcırtıları
Kapı aralıklarına kısıldı ellerim
Deşmeyide öğrendim zamanla irinlerimi
Küfreder gibi konuşmayı
şimdi akdeniz güneşi
Bir karadeniz köyünün kışına değmez içimde
Bacalara asılı kırmızı biberleri
Ve gaz lambasının aydınlattığı isli gözleri
Ve yüreğini ellerinde taşıyan cesur insanları
Soğuktan ishalden ölen çocukları
Ve hala yolu olmayan köyleri
kurtla kuşla dostturlar

Ki kaleşnikof kullanmazlar hala...