istemeyi unutursa çocuklar
özlemem ben de o zaman
gölgelerinin ruhumdaki
izdüşümlerini bile...

hiçbir yangınıma hayrım dokunmadı
soğukluğumu körükledim
yapmacıklığına bütün bir hayatın
sırf kaçtığımı göstermek için
geldim yanına o da yalnızlığının...

iki kere ikiydi sanki çıkmazlar
pembe sıkıntılara alışmaya çalışırken
güzel insanlarla yüreğim
sen
karşımdaki insanlık
sen
hep kendimden önceki derdim
birgün de sen
benden önce bak göğün kızıllığına
ben
kurşun gibi havalarda
sana yürümek istiyorum...

sen gidince adsız kaldı hayat
arsız bulvarlarda heder oldu
arayan bakışları heveslerimin
ölmeyi öğrenmeye çalıştım aptalca
ve yaz burukluğu acısında
çalkalanırken ruhum
ırmaklarına girmek istedim
uykularının...

hayatım adsız
adım sensiz
senim bensiz
uykusuz bir ölümdeyim
uyandır beni...


kağan işçen...