aşkın ölümünden gizlerken gözlerimi
hatırlamıyorum
nasıl cesaretle söylemişti dilim o sözü!


gidişinin izlerinden akan bir histeri krizi
yalanlıyordu gidişini
yıkılıyorken içim/de
zavallı görmeyesin diye hâlimi
dik duruyordu dışım
gitgide ağırlaşıyordu bedenimde çırpınan kalbim...


ardında kırıldı ufuk çizgisi
sonsuz tehirleri biriktirmeye başlamıştı bile
karanlığa sapan yaşam

“ayrılık da sevdaya dahil/ayrılanlar hâlâ sevgili”

şairin yalanıyla çekmiştim kendi ipimi
aşkın yüzüne çarptığım kapı
kırdı yarınlarımın belini
iniyorum gecenin en dibine şimdi
çıkamam gün yüzüne/bakamam
çarpar, kör eder ışığı beni


şimdi bozkıra dönen bu yere inat
vuslat umuduyla bağlanmış
ışıklı vagonlarıyla
mavi bir tren geçiyor şehrin sokaklarından
istasyonda bekliyor sevdiği sabırsızlanarak


nerden geldiği belli olmayan
yaslı bir tambur sesi yakıyor genzimi
varsıllığımı belirleyen gözyaşlarım yüzümde
beraat ettirene dek kendimi kendimde
koşup, yalnızlığıma saklanıyorum yeniden
hak ettiğim, hüznün hazım payı bu…


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı,şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir