yok olup giden zaman
masa üstünde eriyen
bir mum gibidir
ateş erittikçe mumu
insanda eriyip gider
... zaman karşısında
bir çıkmazdır hayat
masmavi çırılçıplak
gözlerinde bir bakirenin
insan bir çoçuktur
ellerinde kutsanmışın
kirli bir yürek taşır
ömür boyunca
kefenlenmeden beden
taşır seni ayakların
en ıssıza en çıkmaza
sen yürürsün o koşar arkandan
ruh ise tatlı bir uykudadır
uyanacak bir gün
ya yanacak ya da kavrulacak
Tanrı’nın kuyusunda
en dibe vuracak zaman
bir öykü gibi okunacak dualar
hep bir ağızdan
soracak Tanrı, soracak sen miydin?
bu kadar zulüm saçan
şeytana uyup
Adem gibi yaşayan
sen miydin?
toprak ana ağlayacak
isli bulutlar yükselecek
yerden göğe karşı
çakallar uluyacak tenhalarda
bir melek yükselecek
ak kanatlarıyla
ve doğacak bir gün
güneş ay ile birlikte
solgun yüzlü ve sessiz bir şekilde
dokunacak insana
getirecek belkide
yeniden umudu,sevdayı,kardeşliği...yk