koskoca bir şehir
ve
koskoca bir yalnızlık
saatler ilerliyor
tik tak, tik tak
...
koca bir şehir ve koca bir yalnızlık
mutlulur öylece

ne kimse şehrin farkında
ne de yalnızlığının
sırtını suya dayamış bir balık gibi
farkındasız bir gidişat mevcut

saatler durmadan ilerliyor
günlere, haftalara, aylara ve hatta yıllara doğru
tik tak, tik tak, tik tak...

yapraklar ağaçlardan savruluyor
ağaçlar yalnız
derken ilkbahar oluyor
toprak yalnız
saatler mevsimlere akıyor
tik tak, tik tak, tik tak

sonra
biri kalkıp yalnızlığını birleştiriyor
başka bir yalnızlıkla
fakat o koca şehir bu koca yalnızlığın farkında

oysa hiçbir yalnızlık
bütünleşemez bir diğer yalnızlıkla
adına yalnızlık denmezdi yoksa

koca şehirlerde insanlar daha çok yalnızdır
kimileri tekil, kimileri çoğul yalnızdırlar

küçük yerlerde sanılır ki insan yalnız değildir
herkesin yalnızlığı yaşadığı yere göredir

çok insan tanıdım
tanıdığım kadar yalnızlık biriktirdim
kiminin hayalleri yalnızdı, kiminin umutları, kiminin ise gözleri
herkes farklı bir yalnızlıktan doğmuştu

elleri nasırlı, saçları kar taneleri ile örtülü
bir ömür yalnızlıklarla doluydu
mutlu, mutsuz, öfkeli, heyecanlı...
saatler hep yalnızlığa akıyordu
tik tak, tik tak, tik tak.......