eğer bir gün ölmemiz gerekiyorsa
öleceğiz sevgilim
ve ışıklar dağılırken sokaklara
işte o zaman yeniden buluşacağız seninle

umudum gözlerinde bir ceylan ürkekliği misali
avcılar korkusuz
ve acımasız
hangi yırtıcının kollarında şimdi gece

bak nehirler yağıyor, şelale
kuşlar gökyüzünde virane
bir gün sevgilim, bir gün yaşamak gerekiyorsa eğer
yaşamalı tam yirmi dört saat
hiç aralıksız

ben yüreğine ölmeliyim
ama sen yaşamalısın

kavgayı taşımalısın koynunda
umudu emzirmelisin
daha bebe iken kundakta

Fatma ana gibi toprak kokmalı her yanın
gül kokmalı
teninde deltalar, denizlere karışmalı
bir karınca gibi çalışkan, ağustos böceği gibi şen olmalı
olmalı her yanım

işçi Mehmet’in nasırlı elleri kadar cesursun
ağarmış saçları kadar yorgun
titrek ve dimdik

sevgilim ölmek gerekiyorsa ölmek, yaşamak gerekiyorsa yaşamak
işte budur bütün mesele
usta olacaksın, yaşamakta da ölmekte de.

yakup karasu