gözlerinde bir yabancı oturmuş
bağdaş kurmuş oturmuş
seninle tanış değil üstelik
ya da ben tanıyamadım onu

ellerinde bir başka el
ben diğer elin sandım onu
bir diğer elin

sofranda bir tabak fazladan var
bir çatal, bir de kaşık
oysaki ben aç değilim
ama sofra iki kişilik

bavulunu hazırlamışsın
ben daha yeni geldim
içimde bir umut biriktintisi, beni aramaya çıkıyorsun sandım
meğer ki aşağıda, arabada seni bekleyen biri var

ellerim boş gelmek istemedim, adettendir;
sana bahar kokulu çiçekler aldım
vazona bırakayım dedim
vazonda zambaklar
halbuki sen gülü severdin

uyurken ışığı sevmezdin
ben mehtabı seyrederdim
sen perdeleri çekerdin
perdelerin açık uyuyorsun

bir yabancı oturmuş yanına
dokunamadan elinin sıcaklığına
her seferinde doymadan kalkıyorsun sofradan
sana zambaklar alıyor, gülü sevdiğini bilmeden
o da senin gibi ışığı sevmiyor ama sen perdeler açık uyuyorsun.

yakup karasu