---------------------------------------------------------------------

Deme


Gönül her fenadan sakın kendini
Yapması zor gönül yıkarım deme
Bulayım diyorsan ilmin demini
Bir pireye yorgan yakarım deme

Kemale saygı duy gözle engini
Davul bile arar imiş dengini
Eserse yel bozar gülün rengini
Miski amber gibi kokarım deme

Sulbün temiz ise olmazsın katı
Ruhunda işlersin her bir sanatı
Sevda deresine vururlar seti
Hep kendi doğruma akarım deme

Kurban alim olmaz okumadan bilmeden
Şad olunmaz bu dünyada gülmeden
Ey Divani Azirail gelmeden
Dünyada usanır bıkarım deme


Aşık Cemal Divani


1960 yılında Oltu’nun Sütkans (şimdiki adı Duralar) köyünde doğdu. Asıl adı Cemal Alper’dir. İlkokulu köyünde Pakih şimdiki adı (Kemerkaya) köyünde okudu.

Aşıklık geleneğinin yoğun olduğu bir yörede büyüdüğünden şiirle ve türkülerle küçük yaşlarda ilgilenmeye başladı. 1974 yılında köylüsü Oltulu Mevlüt İhsani’nin yanında yetişmeye başladı. Zamanla bağlama çalmayı da öğrenip kendini geliştirince mahlası da ustası tarafından verildi.

1975 yılında Bursa’ya yerleşti. Süreç içinde Ruhani, Reyhani, Hüseyin Sümmanoğlu, Nusret Toruni gibi karşılaştığı aşıklar aracılığıyla bilgisini pekiştirdi ve bu aşıklarla dostluk kurdu.

1995 yılında Bursa’da oluşturulan Bursa Halk Ozanları Derneğinin kurucu üyesi ve daha sonra birkaç dönem başkanlığı görevinde bulundu.

Şiirleri çeşitli gazete, dergi ve araştırmalarda aktarılan Cemal Divani’nin düzenlediği türkülü bir anlatı ve bazı şiirleri ise verdiği bazı kişiler tarafından yitirildi ya da bir daha geri alamadı.

KAYNAK:© BeKa Sitesi

---------------------------------------------------------------------
.....................................................................
)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(((-301-)(-)(-)(

Gönül yıkma sakın yalnız kalırsın
Gözümden yaşları dökerim deme
Gönül kazanırsan dostu bulursun
Boş verip yalnızlık çekerim deme

Yalnızlık zor olur çok benzer taşa
Bir canan lazımdır inan her yaşa
Kırıp insanları dönüpte başa
Hepsiyle de başa çıkarım deme

Dersler çıkarmalı herkes şems’i den
Ne hikmetler çıkar küçük hamsiden
Bana ne deyipte konu,komşudan
Vallaha keyfime bakarım deme

Neler yaşamışlar bir bak ceddine
Karar vermek lazım zulmün reddine
Koca şehri yakmak kimin haddine
Roma’yı falanda yakarım deme

Derim ki insanı çok iyi tanı
Gün gelir terkeder bu koca hanı
Veren alır elbet verdiği canı
Kafama bir kurşun sıkarım deme

Bir kulun bir kulda hakkı kalmasın
Haramzadelerle yoldaş olmasın
Sağ elin verdiğin sol el bilmesin
Çaktığım çiviyi sökerim deme

Lüzumsuz sözünü alanlar alsın
Kullar bilmez ise Yaratan bilsin
İnsanlık emrinde sende bir dilsin
Yeter yazdıklarım bıkarım deme

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz