Öldü...
Küt diye, birden, aldığı nefesini veremedi işte.
Kimseden özür dileyemedi, helallik alamadı.
Başucundaki suyun yarısını bitiremedi bile.
Sabah ezanına yetişemeden, usulcana çıktı canı...

Neleri gösterdi gözlerime, neleri işittim yanında.
Ne yeminleri bozdurup, ne sözleri içirtti and niyetine.
Siyaha ak dese bir bildiği vardır.
Şerde hayr arayan bir hafiyesi, elinde gül şişesi.
Gözlerinden gitmeyen iki inci tanesi.
Ilgaz’ın eteğinde kınalı keklik,
Dere kenarında yaralı ceylan,
Konya yaylasında çoban aldatan.
Aş’ın kıralı oldu bir kuru soğan.
Hamd ile sağ yanıma yatırdı beni.

Bir gün öldü dersin, sanarsınki hiç olmamışım
Doğmamışım anamdan.
Hayaller silinirken hafızalardan,
Bir dua eylersin ruhumun arkasından,
Arkadaşlarımla pay edebileceğim.
Dostumun dudağından dökülen aminleri yüzüme süreceğim.
Bende selam edeceğim sesine,
Gülüşünü güllerimle dereceğim,
Dedi ve gitti işte.
Mor kanatlı turnaları, selvileri çınarları,
Saklı kalan umutları bıraktı bana.
Gül kanadı bu gün.
Gün karardı.
Birden fazla ben vardı bende.
Öldü..
Birden, küt diye.
Ne zorlukla başını göğe diken çiçeğin,
Bir yabanın ayağıyla ezmesi gibi.
Binlerce ağacın , kibritin çöpüyle helakı gibi.
Zamanı gelenin gitmesi, her gidene erken denmesi gibi.
Uçurumdaki gülce gibi, aman alamadan, elimi tutamadan.
Gül zamanını göremeden, imsaka eremeden gitti.
RUHUM ŞAD OLSUN.