Ne tanrıya ne insana ne de zamana dokunmazdım..
Bilirdim ki dokunmak ait olmaktır...
Bilmek yetmiyor; yaşamakla göğüslemeden!
Yaşadım ki dokunmak sahip olmaktır!

Bir avucumla nehirlerini okşadım diye
Şimdi dağlar kapanıyor parmak uçlarıma...

Anladım: neyle dokunuyorsan o, ellerin oluyor!
Yeminim o yüzden: artık dağ(ılan)lara bakmayışım...

Dokunmak : kıblesi yaşamla dönenlerin olsun!

1)

Beni karanlıklar içinde bıraktılar
Bir aydınlığı kundağa sarıp gözlerime verenler!

Öğretmenimdin sen!

Gözlerimi açtın ve körler arasına bıraktın!


Şimdi görmeyi yeniden öğreniyorum.

Gözlerimi oyarak çıktığım bu yollarda

Senden öğrendiklerimle yolumu kaybettim.

evimizin dışında yollar değil, bataklıklar...


”Öğrettiklerimi unutma” diyerek tembihledin: Katlettin beni!
Gerçek iyilik: “Tüm bildiklerini unut” demekmiş!
Öğrendim: yürünmezmiş; "bildim" diyerek bataklığa...

Şimdi yürümeyi yeniden öğreniyorum
Ayaklarım artık boğulanlara uzatılan dal.


2)

(Zaman: Çok sonra...)
sen geleceksin gözlerimin önüne

Saçlarını kan denizinde yıkayacaklar
Bir atın üzerindesin
Gelinliği ata giydirecekler; senin elinde ise bir ayna
aksim sende...

At hızlanacak
"Nereye gidiyorsun" diyeceğim
ben koştukça dallar fışkıracak bedenimden
Ağaca döneceğim
yapraklarımla savrulacağım ardından
Kan...
Saçların ve At...
Ayna ve Ağaç...

Patnos’tan sonrası hep karanlık
Dokuz Ağaca kadar anca geliyorum
Dokuz kere seni soruyorum
Dokuz köyden de kovuyorlar
Dokuzum çıkmadan adımı yakıyorum!

Ellerimin de çürüdüğünü görünce anlıyorum:
Sen de mutlusun!


3)
Göğe bakmak yerine artık
Bütün kuşların kanatlarına gözlerimi sürüyorum.

Birileri beni alıp evime götürüyor
Korkuyorum ya gökte giderse
Senin gibi...

Kalbimin üzerine kapanmış ağlayan bir tanrı
ah ben hangi rabbin reddiyim böyle?

Kutsal kitaplarda/n "çıkış" olmuşum

4)

Herkesin susan yüzüydü oturduğumuz sofralar

Gözlerimi verdim, açsınlar diye iftarlarını....

Sen yoktun diye herkes vardı!
Herkesle dua ettim;
Yıkılmasın diye kalbin

Duydum;
Tavanı göçmüş yüreğinin.

Ne mutlu sana;
Gökyüzü akar artık kalbine

5)

Yeryüzü cehennemleri öpmüş benim alnımdan
"Nereye gidiyorsun" diye sorma
Cehenneme gidiyorum
Kardeşlerimi bulmaya

Affettim Rabbimi
Artık yanabilirim...

Kayıpkentli-Kıztaşı-İstanbul

16 Eylül 2011 Cuma 04:50:25
Not: İzafi Edebiyat’a Teşekkürler!