“çocuktan kalma bir uyku uyukluyor koynumda”



dört duvar arasında
karşıma alıp yalnızlığımı
düşünüyorum
suç
istanbul’da sevmek






meraklı incir kuşlarının
doluştuğu gözlerinde
“yağmur kaçağı” dokunuşların
geliyor aklıma






yaralı bir vadide
yankılanan gök gürültüsü gibi
gelmişti sesin
son gecemizde
kıtlıktan çıkmış sözcükleri
birbirine fırlatırken dudaklarımız
bu falakaya yatmış
bu bir varmış bir yokmuş şehir
ansızın
üstümüze çullanmıştı





hayallerimiz yerine
şehrin ardına düşmüştük
iyiyi kötüyü ayıran bir asamız
yoktu elimizde





şehrin firavun istekleri
güç duvarıydı kalplerimize
kıymetsiz sokaklarda
eriyip gitmişti izlerimiz birbirinde





bu gözü kara şehirde
“yaşamak sanattı”
geçememiştik biz kıyısından bile





geç anlamıştı bunu
“çırpınan ruhlarımız”
istanbul’da sevmek zormuş













gönül gençyılmaz