Dolaştığım caddeleri, sokakları..
Tüm kalabalığıyla,
Evin kapısını açtığım anahtara sıkıştırıp
Geri dönüyorum yalnızlığıma..

Merdiven basamaklarına gidiyor ayaklarım,
Asansör’e sağır çünkü adımlarım..
Zile basamayacağımı,
Bassam da kimsenin açmayacağını biliyorum..
İşte bunları bilmek bile zoruma gidiyor.
Kapının önünde topuklu ayakkabılarını görmek yerine
Eski püskü
Yırtık pırtık
Ayakkabılarımı görüyorum,
İşe yaramasa da
Gidilen anıların hatrına
Çöpe atmaya kıyamadığım ayakkabılarımı..
Daha ne olsun..

Bir anki dalgınlıkla
Işık yerine zile basıyorum.
Kalbim çarpıyor,
Kapıyı ya sen açarsan ?
Oysa,
Açmayacaksın.
İmkansızlığın sen halini dile getiriyorum.
Dilim söylemeye varmadan,
Ayaklarım içeriye varıyor.
Adım atıyorum.
Ardından,
Kendimi kilitliyorum..
Yalnızlığın aynası perdelerimi kapatıp,
Televizyonumu açıyorum..
Gelen kuru gürültüyle susturuyorum sessizliğimi..

Camı açmadan bakıyorum sonra dışarıya,
Sigarayı yakmadan içiyorum öksüre öksüre..
Seni de sen olmadan sevmeyi,
Buradan biliyorum işte..
Ama sen bilmiyorsun,
Bilmiyorsun..

Ahmet Kastancı