Çocuk olmadan genç olduk da belki,
erkenden büyüdük,
adam olduk.
Gençtim.
genç hayallerime kattım aşklarımı.
neyi sevdiysem aşkla sevdim.
böyleyim.
Hep böyleydim.
Kırılgan
ve geçmiş zamanlı bir anlatıydı her şey.
ne yapsak
ne kadar uğraşsak
ne şimdiki zamanlı oluyordu
ne de geniş zamanlara kalıyordu sevmeler.
Takvimin bir yerinde
bir biçimde kaybetmek
kaçınılmazdı
kaybederek yürümekti
tek gerçek.
Kim inandırdıysa bir zamanlar,
şiire ve büyüsüne inanmıştım.
Sen güneşin hasadını yapıyordun.
Gençtin.
Ben genç olmayı,
seni tanıyınca arzuladım.

Gençtim.
Kim bilir hangi düzenbaz Tanrının
yanlış tasarımıydı yaşam.

Kim bilir kim bahse girmişti bizim için
ve kim bilir ne zaman bıkmıştı bizden Tanrı,
ne zaman vazgeçmişti aşklarımızdan.

Ben gençtim;
uykusuz gecelerimin kaçak telefonlarında,
cömert mektuplarımda,
ve çabucak
ve kavak yaprakları kadar çok severken
ve çokça yanılıp acemi sevmelerimde
kaybederken, düşerken
gençtim.

Ağlamayı,
anlaşılmadığım ya da çokça yanlış anlaşıldığım
acemiliklerimde istedim.

Şimdi,
kuracağımıza inandığım dünyanın eskizlerinde,
çoktan bitmiş bir hayalin kanatan kırıkları arasında
yavşakların,
kalpazanların
sözlerini söyledikten
hemen sonra unutanların
ve aşkı aptallık sayanların arasında
az verip çok arayanların
sözsüz ve antsızların arasında
Ağrı Dağının karşısında
kurak
ve dikenliyim.

Siyasal,
sosyal ve
yaşamsal açmazların karşısında
kanamış kalbim
ve çay tepsisinin altında yanan ellerimle kırgınım.

Oynanmış oyunlarda yenik ve sobeliyim
bulunmuş kıtalarda
tanrılarına küskün bir kızıl deriliyim.

Artık yalnızca
devrik cümlelere yakışan gerçeklerin karşısında
ve başı bozuk dalgaların arasında
çok
ve habersiz vuruldum.

Tanrının bırakıp gittiği kıyılarda
tanrıcıklar fink atarken
unutulmuş günahlarında Adem ile Havva’nın
yerinde durmayan
günahsız bir incir yaprağıyım,
kurumların gölgesinde
ezilmiş böcekler gibi
küçülmüş insansı denizlerinde
Zincirinin yerini bir türlü bilemeyen
bir zenciyim belki.